ஆசிரியர் ஒருவர் இருந்தார். அவர் தனது மாணவர்களிடம் மிகவும் கண்டிப்பாக நடந்துகொள்பவர். ஒருமுறை மாணவர்களுக்கென வகுக்கப்பட்ட ஒழுக்க நெறிகளில் ஒன்றை மீறிவிட்டான் ஒரு மாணவன். கோபமடைந்த அந்த கண்டிப்பான ஆசிரியர் தவறு செய்த மாணவனை தன்னை வந்து சந்திக்குமாறு ஆள் அனுப்பினார். மாணவன் வரும் வரை ஒரு நாற்காலியில் அமர்ந்தபடி காத்திருந்தார், கோபத்துடன்.

நேரம் சென்றுகொண்டிருந்தது. ஒருவழியாக அந்த மாணவனும் வந்து சேர்ந்தான். வந்ததும் ஆசிரியரின் முன் முழந்தாள் படியிட்டு " ஐயா நான் முன்னரே வருவதாகத்தான் திட்டமிட்டிருந்தேன். ஆனால் நான் ஆயிரம் பொற்காசுகளை கண்டுபிடித்தேன். அதை என்ன செய்வது, எங்கே எப்படி செலவிடுவது என்று யோசித்து முடிவு செய்வதற்குத்தான் எனக்கு நேரம் விரையமானது என்றான் மாணவன்.

தங்கம் கிடைத்ததை பற்றி மாணவன் சொல்லக் கேட்டதும் கோபத்துடன் திடமாய் அமர்ந்திருந்த ஆசிரியர் கொஞ்சம் இளகினார். சரி, நீ எங்கே இந்த பொற்காசுகளை கண்டெடுத்தாய் என்று ஆசிரியர் மாணவனை கேட்டார்.

அதற்கு மாணவன் நிலத்துக்கடியில் புதைக்கப்பட்டிருந்தன என்றான்.
ஆசிரியர், சரி அந்த பொற்காசுகளை வைத்து என்ன செய்யப்போகிறாய் என்று கேட்டார்.

மாணவன், ஐயா நான் ஒரு ஏழை மாணவன். இந்த பொற்காசுகள் பற்றி நான் என் மனைவியிடம் கலந்தாலோசித்தேன். நிலம் வாங்க 500 பொற்காசுகளும், வீடு கட்ட 200 பொற்காசுகளும், நாற்காலி, தட்டு முட்டு சாமான்கள் வாங்க 100 பொற்காசுகளும், வீட்டு வேலை செய்யும் பணிப்பெண்களை விலைக்கு வாங்க 100 பொற்காசுகளும் எஞ்சிய 100 பொற்காசுகளில் பாதியை எனக்கு புத்தகங்கள் வாங்கவும் முடிவெடுத்துள்ளோம். இனிமேல் நான் கடின முயற்சி மேற்கொண்டு படிக்க வேண்டும். மீதியுள்ள பொற்காசுகளை எனக்காக நீங்கள் கற்றுக்கொடுக்க மேற்கொள்ளும் சிரமங்கலுக்காக அன்பளிப்பாக தர விரும்புகிறேன் என்றானாம்.